ACİZ AŞIK I Puslu bir geceden kalan aşkın tanecikli oluşu ile avunuyorum bugün. Hiç denenmemiş yalnızlığımın penceresini aralıyorum. Kim bilir belki bir gün çıkar diye- evet evet gelir diye- övündüğüm bütün şairliğimi dağlara emanet ediyorum Ceylanların göz yaşlarını atlayarak. II İçimde katıksız bir yağmur büyüyor Kalbimin en çorak topraklarına doğmak için , Kim bilir belki bir gün çıkar diye -evet evet gelir diye – Şu kör topraklarda bir devinim yaratmaksa tüm mesele , O zaman ben çekileyim aradan , Hey ! Çoban sen de çekil Rahmet dökülecek birazdan. Kumrular selam verecek arşa ve bir gün doğacak marifetime, suskunluğuma ithafen. III Sustum, soyundum acizliğime ezanın sayhasında Kim bilir kaç kere dinledim bu sesi ? Dinledim de o küheylanlar yokmuş benliğimde o gün Yağmur boşuna yağmış ,haberim yokmuş. Aşkım şu göçebeli hayatımda kaç kere mübadele geçirmiş kim bilir .

Konuksever bir biçimde acziyetime açılan kapıdan-kuşkusuz acziyete muannit gövdemiz – Dünya kokmakta aşk olsa da

IV Yalnızlığın palaları ve zafer sevinci . Bağrışmalı bir düello kapıda korkusuz ve celalli Bu gün o gün dediysen Kalk ve dinle ! Bu taşkın gövdenin ne için var olduğunu hatırla Uyan ve dinle ! Çünkü ben acziyetimin prangalarını söktüm en kanlı yerimle . Bu vadi bu dağ senin için kurulu. Postacı katarı evinde Mektuplar yerinde . Şimdi yalnız vehmim, gösterişli dansım Ve kanıyor her yanım .