Sevda bir bahr-i ummân, âşığı çeker girdâbına, Nefret onun zıddıdır, hançer olur yâr nâmına. Bir nigâhın bahârdır, gönül düşer gül-zârına, Bir nazarın cehennem, kor düşer ruhun hitâbına.

Her solukta âh ile, sinem yanar keder şûlesi, Ya aşkınla uçarım, ya kininle batar hûlesi. “Canân!” deyip çağlarım, sükûtun bıçak-ı nâlesi, Hem ruhuma nûr sensin, hem figânımda âteş âyesi.

Evvelde mehtâb idin, lütfunla dil-i şâdân ettin, Sonra şimşek kesildin, sinemi yaktın, nâdân ettin. Bî-vefâ! Bir gülüşle âlemi benden âzâd ettin, Bir kelâmınla mâzisiz, gönlümü zift-i nâr ettin.

Nefretinle cenk uyandı, aşkın o vîrân mihrâbında, Yüreğim ki gülzârdı, battı kinin bî-aman sâbında. Ey zülf-i siyâ kalbi zincirleyen zâlim hitâbına, Sana beddua bile Fuzûlî’nin niyâzına eş anlamda.

~ Kardelen Yıldırım ~