Bütün kirlerimden yıka beni, Kardan daha beyaz olayım. Bütün yüklerimden arındır beni, Pamuktan daha hafif olayım.

Uçurumun kenarındayım, Üzerime üzerime geliyor dağlar. Hayat artık umut vaat etmiyor, Bir paraşütle uçup kuş olayım.

Zaman, yaralı bir güvercin gibi Kanat çırpıyor içimin boşluğunda. Suskunlukla mühürlenmiş geceler, Sürgün dualarla doluyor rüyama.

Kalbim, yıkık bir mabedin avlusu; Gelen yok, giden yok, sadece bekleyiş... Bir diriliş ezgisi gibi düşlüyorum: Bir sabah vakti, yeniden uyanış.

Ey sonsuzluğun kapılarını açan Kudret, Bana bir nurdan yol ver, ışıktan iz! Çözülsün zincirlerim, yıkılsın bentler, Topraktan arınmış bir suda yüz olayım.

Rüzgârın en sessiz yerinde, Bir secde gibi eğilerek varlığa; Ölümle yıkanmış bir hayattan, Ebedî bir yankı, bir diriliş olayım…

Adem Keven