Gelmeyişin Üzerine

Bir yanım gece gibi—suskun,
Öbür yanım: adını sayıklayan bir rüzgar.
Her cümlem eksik kalıyor
Senin olmadığın yerde.

Sen bir ihtimaldin önce,
Sonra sızım, sonra yarım kalan şarkım
Öyle yarım ki,
Bir mısrayı bitiremiyorum sensiz.

Ben seni en çok
Bekleyişlerimden tanıdım.
Bir vapur iskeleye yanaşırken mesela,
İçinde sen yoksan
Boşalıveriyor elimdeki valiz.

Bak, bu şehir seni unutmuyor,
Simitçinin sesi bile ağlamaklı.
Üzerime düşen her yağmur tanesi
Adını ezbere biliyor.

Ve ben hâlâ
Gelmeyişinin sesini dinliyorum
İçimde en kalabalık sessizlikle.

Bir otobüs camında buğulanmış yüzüm,
Adını yazıyorum,
Her harfiyle biraz daha siliniyorum.

Gözlerinle yan yana gelemedi hiçbir sabah,
Ben her gün seni uyandırmadan
Gidiyorum kendimden.

Artık anlıyorum,
Ayrılık bir son değil,
Sen yoksan, hiçbir şey başlamıyor zaten.

Bir gün sorarlarsa seni,
“İçimde kaldı” derim.
Ne tam bir acıydın,
Ne de geçecek bir şey.

Senle yaşamadım belki,
Ama senle eksildim en çok.
Ve bil ki,
Bir insan bir insana bu kadar içten susabilir.

Sümeyye Çomaklı Yalçın