HİKÂYEDE ADSIZ

Bir gül açtı ellerimde, vaktiyle bahardı. Kokusu dün gibi, rengi ise aldı. Kime döksem içimi, hep yarına daldı. Meğer her güzel şey ölünce yarım kaldı.

Akrep yelkovanı kovalar günler boyu, Güneş her doğduğunda yener onu. Aynaya bakan göz saklar sonu, Ten aynıysa da ruh gizler yolunu.

Çocukken sonsuz gibi gelen öğle vakti, Şimdi bir düş, bir göz kırpımı belki Annemin sesi gibi uzaklarda sanki, Zaman her şeyi alır, kalmaz ki bâkî.

Sevdiklerim geçti yadımdan sessizce; Kimisi toprağa sindi, kimisi hayale. Adını anmak bile incitir sebepsizce, Yaşarken gömer zaman içine derince.

Hayat dediğin bir nehir, yerinde durmaz. Anı tutmak istersin ama elin ıslak kalmaz. Geriye kalan ise eskimiş bir fotoğraf; Gülümseyen gözlerin ardında gizli bir “ah”.

Nereye koşsan peşinde nazlı bir zaman, Gölgen bile bırakır seni o an. Bir gün aynaya baktığında dersin: “Aman!” İşte o vakit insan kendine olur düşman.

Ölçülmez metreyle ne gençlik ne de vuslat; Koca bir ömür de bazen zamansız hasat. Acımasız ölümü gel de sen bana anlat: Ne doğmakla ne ölmekle başlar bu hayat.

Geriye ne kalır ki, her şey artık gurbet... Bir şarkı, bir mısra da sanki var bir heybet. Ama yaşanmayan günler içinde olmuş dert; Bitmiyor zamanla insanın yüreğindeki nefret.

Ey zaman, içimdeki büyük hırsız! Yalnızlığıma aldırmayan vefasız! Yüreğim beklemeye razı değil, sabırsız... Ben kaldım bu hikâyede adsız.