Beyaz yaka olmak, bazen görünmez bir işçiliğin kahramanı olmak gibi. içten içe parçalanıyorsun. Daha temiz bir gömlekle, daha kibar bir “rica” ile eziliyorsun. Patron “sadece iki dakika bakabilir misin?” diyor. İki dakikada 17 mail, 3 toplantı, 1 rapor yutuyorsun. Yine de gülümsüyorsun. Çünkü beyaz yaka mutsuzken bile profesyonel görünmek zorunda. Bir işi yetiştirince aferin almıyorsun. Sadece yeni bir iş daha geliyor.

Beyaz yakalı olmak, hayatını kazanırken yavaş yavaş kaybetmek… ama bunu Excel’de güzelce tabloya dökebilmek demek.