dini bir inancım yok. öldükten sonra bedenim gömülmüş, yakılmış, mars’a fırlatılmış — zerre umrumda değil. ama buna rağmen bu diziyi izledim ve şaşırtıcı biçimde etkilendim.

gassal, ölümle yüzleşmeyi dini bir dogma filtresinden geçirmeden, insanın en kırılgan halini dürüstçe ortaya koyarak anlatıyor. “ölümün sıradanlığı” ile “ölümün ağırlığı” arasındaki o ince çizgide dans ediyor adeta.

esasında bir cenaze hazırlığının ötesinde, hayatla olan bağlarımızı, vedaları ve içimizde bastırdığımız korkuları kurcalayan bir iş.

samimi, yer yer rahatsız edici ama kesinlikle yapmacık değil. inançtan bağımsız bir ölüm anlatısı izlemek isteyenlere tavsiye edilir.