Hayat garip bir oyun; ne başlama tuşu senin elinde, ne de bitirme şansı. Kuralları da sen koymuyorsun, çoğu zaman neden oynadığını bile bilmiyorsun. Ama birileri senden hep ‘en iyi oyuncu’ olmanı bekliyor. Yine de bazen, tüm saçmalıklara rağmen oyuna devam etme sebebin, sadece bir gülümseme, bir kelime, belki de bir hatıra oluyor. Çünkü insan, umut etmeyi bırakmadığı sürece kaybetmiş sayılmaz.

Hayat, çoğu zaman sürgün yediğimiz yere geri dönme çabasıdır. Cennetten kovulduğuna inanan insan, Tanrı’yı arar. İşten ayrılan bir adam eski düzenini, terk edilmiş bir kadın sevildiği günleri, annesinin sevgisini bulamamış bir çocuk ise hak ettiği ilgiyi arar. Hepsi, bir şekilde evine dönmek ister.

Oysa Şule Gürbüz’ün de dediği gibi: “İnsan ara sıra evini yakmalı ve çıkıp seyretmeli.”

/Aytuğ Akdoğan’dan alıntıdır./