5 yılın ardından yepyeni bir yerde, yepyeni bir masa başında ilk günüm. alıştığım ekran farklı. dosyalar açılıyor, klasörler yeniden isimlendiriliyor… içimde hem bir heyecan hem de tuhaf bir boşluk. “ctrl+s” refleksi hâlâ yerinde. tanıdık programlar, yabancı duvarlar. alışmak zaman alacak ama güzel şeyler olacak gibi. hadi bakalım

1 hafta çalışabildim. Kabul ettim artık; insanlardan emir komuta almak beni aşıyor. Artık birinin direktifleriyle değil, kendi kararlarımla bir yol çizmem gerektiğini fark ettim. Personel olarak çalışmak, zamanla gelişim aracı olmaktan çıkıp bana yük olmaya başladı. Bu kısa sürede bile, içimdeki “kendi ayakların üzerinde durma” isteği daha da güçlendi. Belki zor olacak ama özgürlük kolay yoldan gelmiyor. Şimdi sıra, gerçekten kendim için çalışmakta.