“azla yetin” dediler, “kanaat et”, “şükret”, “haline bak, daha beterleri var”…

biz büyürken bize öğretilen tek şey buydu: istemek ayıptı. fazlasını hayal etmek nankörlüktü. sanki aç kalmak, aç olduğunu bile söyleyememek bir ahlâk biçimiydi.

fakirlik bize bir erdem gibi yutturuldu. “zengin adam kibirlidir” dendi. çünkü gerçek kibir sahipleri, kendilerini gizlemek için mütevazılığı halka pazarladı. bize “alnının teriyle kazan” dediler ama birileri hep bizim alnımızdaki terle saraylar inşa etti.

anne “şükret, baban çalışıyor” dedi. baba “şükret, başını sokacak bir evin var” dedi. biz “neden hep şükreden taraf biziz?” diye sormaya cesaret edemedik.

çünkü sorgulamak da ayıptı. çünkü o sistem, şükredenler oldukça ayakta kalıyordu.

ve sonunda öğrendik: bazı insanlar için sistem her zaman işlemiyor.