çoğu yetenek ilgiyle başlar, tekrarla gelişir. ama bu denklemde fiziksel faktörleri tamamen yok saymak da romantiklik olur.

1.60 boyundaki biri nba hayali kurabilir ama gerçekçi olmak zorundadır. kötü sesli biri nota ezberleyebilir ama sahne karizması başka bir şeydir.

herkes basketbol oynayabilir, herkes şarkı söyleyebilir ama herkes o işin zirvesine çıkamaz. çünkü bazı kulvarlarda doğuştan gelen avantajlar fark yaratır.

yine de bu “doğuştan yetenekli” demek değildir. doğuştan uygun fiziksel altyapı olabilir. ama senin o altyapıya ne yüklediğin, aslında belirleyici olan şeydir.

yani mesele şu: bazı kapılar herkese açılmaz, ama açık kapıdan girip yürümek hâlâ senin sorumluluğundur.

dini bir inancım yok. öldükten sonra bedenim gömülmüş, yakılmış, mars’a fırlatılmış — zerre umrumda değil. ama buna rağmen bu diziyi izledim ve şaşırtıcı biçimde etkilendim.

gassal, ölümle yüzleşmeyi dini bir dogma filtresinden geçirmeden, insanın en kırılgan halini dürüstçe ortaya koyarak anlatıyor. “ölümün sıradanlığı” ile “ölümün ağırlığı” arasındaki o ince çizgide dans ediyor adeta.

esasında bir cenaze hazırlığının ötesinde, hayatla olan bağlarımızı, vedaları ve içimizde bastırdığımız korkuları kurcalayan bir iş.

samimi, yer yer rahatsız edici ama kesinlikle yapmacık değil. inançtan bağımsız bir ölüm anlatısı izlemek isteyenlere tavsiye edilir.

2025 Türkiye’sinden bir diğer “yok artık” vakası.

kayseri’de yaşandığı belirtilen olayda, zihinsel engelli bir kadınla evli olan damat, bir gün eşiyle değil, eşinin annesiyle kaçıyor. olayın skandal boyutu burada da bitmiyor; iddiaya göre kayınvalide hamile kalıyor.

şimdi, bunun ne aile, ne toplum, ne de akıl sağlığı açısından izahı yok. herkesin kafasında aynı soru: “neden?” bu olayda mağdur olan genç kadın, hem annesi hem eşi tarafından yalnız bırakılmış. ortada ciddi bir istismar ve ahlaki çöküntü var.

esra erol’un programında gündeme taşınmasa, muhtemelen duyulmadan geçecek bir vakaydı. ama şimdi ülkece hep beraber bir tık daha “ne izledim ben” çizgisinin ötesine geçmiş bulunuyoruz.