uzak Hayatların aşkına imreniyorum Hayat'ın güzelliğine imreniyorum imreniyorum ismail'in yüreğine bütün beklentilerimden iğreniyorum

harflerim savaşmayı anımsayamıyor seni görünce ve seni gördükçe körükleniyor bütün harp alevleri bütün kavgalar bütün her şey ne varsa omuriliğinden sağlam bir darbe alıyor. yatağını sırtında taşıyan bir karınca oluyor yüreğim eski tanışmaları hatırlayıp tüm demirleri eritiyor sıcaklığıyla yüreğim ama içtiğim şey her neyse senin tadın yok hayır bu dize kadar basit değilsin sen sağ tarafımdaki meleğin bileğini oynatmasına vesile olucak iyilik kadar o kadar dilimde dolanmayı hayır haketmiyorsun sen.

gözüme bir kalemin nefes alışı takılıyor kolumdaki saatimin duymadıkça sesini yavaşlaması lanet etmem kuşlara (çünkü ben uçmayı bilseydim yeryüzü neymiş umursamazdım) bunun gibi basit şeyler takılıyor gözüme senin detaylarında boğularak can vermek yetmişken bana. bir müzik bir şiir bir aşk bir hüsran bir kere çıkmak ana rahminden saniyede binbir kere seni anmak yetmişken bana.