ÇOCUKLUĞUMU ÖZLEDİM

Kaybettiklerim arasında, En çok çocukluğumu özledim. Dizlerim kanasa da güldüğüm, Gözyaşlarımın çabuk kuruduğu günleri…

Bir uçurtmanın peşinde koşarken, Rüzgârın sırtıma dost olduğu zamanları, Ellerim çikolataya bulandığında, Dünyanın en mutlu insanı olduğum anları…

Ne büyümek istemiştim aslında, Ne de zamana yenilmek… Ama hayat aldı benden rengârenk düşlerimi, Gri sokaklar, soluk sabahlar bıraktı yerine.

Şimdi dönüp bakıyorum geçmişe, Bir tahta salıncakta unuttuğum gülüşe, Bir su birikintisinde yansıyan yüzüme… Ve anlıyorum; Kaybettiklerim arasında, En çok çocukluğumu özlüyorum.