Yaban Geriye kalmaz hiçbir doğru, Anlaşılmayınca anlatılanlar. Anılar küllenir zamandan arta kalanlarla. Eller açılınca semaya,dudaklara düşmeye utanır dua. Gözler karışır karla,baldan tasavvur etmiş iki çift eşini bulunca. Heybetlidir dağlar,kışın dağlarda karlar. Kızıl gökyüzü kadar,içimde kızıl harlar.

Ve lâldir dil saçının bir perçemi olunca gönle deva. Gülümser güller, çocuk gülümsemesi dalında açınca. Öyle bakar ki bazen bana,sanırım tüm iyi insanlar onun gözlerinde yaşamakta. Heybetlidir dağlar,kışın dağlarda karlar. Kızıl gökyüzü kadar,içimde kızıl harlar.

Her şeyden habersiz durur orda, bağrına düşer karlar. Geç kalınmış bir ıslık dudaklarından korlar. Üşürsün oğlum, ört bağrını insanı yalnız ateş değil buz da yakar. Heybetlidir dağlar,kışın dağlarda karlar. Kızıl gökyüzü kadar,içimde kızıl harlar.

Bir şey demem,kapattığım defter çoktan kesti bileklerimden akan kanı. Benim kalbim de bir çocuktu, fakat uçurdum çoktan balonlarımı. İnan anlatsaydım anlayamazdın böylesi yangını. Heybetlidir dağlar,kışın dağlarda karlar. Kızıl gökyüzü kadar,içimde kızıl harlar.

Çok ağladım,bağrıma sen yerine taş bağladım. Dinecek belki yağmur öylesine inandım,uyudum yine aynı güne uyandım. Bir rüya gördüm,o geldi. Ona hiçbir şey söylemedim o bildi.. Heybetlidir dağlar,kışın dağlarda karlar. Kızıl gökyüzü kadar,içimde kızıl harlar.

‘’Geç kalmak ömrün felaketidir.” Sen, ödül değilsin ceza değilsin. Sen geç kalınmış bir an,beklenmedik bir hüzün, Bir akşam üstü ezanında içi kaplayan huzur gibisin. Ama…çok geç,öyle geç ki dursa dünyanın tüm saatleri bile.. Alamam hiçbir şeyi geriye. Heybetlidir dağlar,kışın dağlarda karlar. Kızıl gökyüzü kadar,içimde kızıl harlar.

Ve yâr, Yar dediğin ne ki uçurumdan başka…