ZİYA İLE YASEMİN Hasan Asaf

– Neredeler? Görmüyor musun? – Bakmıyorsun. Görüyorlar. – Göremezler.

Bir kaya bulduk. İkimize bir kişilik yer.

Üşüdüm dedim — kürkümü yeni yedim. Derdin ortasında üşümeye vaktim vardı.

Gölge düşer taştan, gölge benim mi, senin mi? Zaman bize geldi sanmıştım, meğer bizden kaçıyormuş.

Bazı taşların kalbi vardır, sakladığı sır çok derinse, yaşar hâlâ, nabzı duyulur kayanın.

Gölge vardı taşın ardında — gözleri vardı dedim, belki seni izleyen sendin dedin.

Bir kitap çıktı toprağın içinden adı silinmiş, sayfaları sağlam. Okuyamazsın dedin, kendini bulmadan.

Biz hiç yaşadık mı? Her gün biraz öldük. Belki o da bir yaşamdır.

Işığı tuttum ama kendime değil. O yüzden üşüdüm belki de.

Ziya, dedi bir ses — hiçbir yerden, her yerden. Anne dedim.

Bir ışık parladı, yakındı bu kez. Giden biz miydik? Kalan biz miydik?

Kaya sustu. Biz sustuk. Ve sessizlik, bir haykırış gibi yayıldı göğe.