Abdullah Gül, 29 Ekim 1950'de Kayseri'de doğmuştur. Kayseri Lisesi mezunudur. İstanbul Üniversitesi İktisat Fakültesi'nde okumuş ve doktorasını tamamlamıştır. Üniversite yıllarında Milli Türk Talebe Birliği'nde aktif rol almıştır.

1983-1991 yılları arasında İslam Kalkınma Bankası'nda (İDB) çalışmıştır. 1991'de Refah Partisi Kayseri milletvekili seçilerek siyasete girmiştir. Refah Partisi ve Fazilet Partisi'nde çeşitli görevlerde bulunmuştur.

2002'de Adalet ve Kalkınma Partisi'nin (AK Parti) kurucu üyesi olmuş ve aynı yıl Başbakan olarak görev yapmıştır**. Daha sonra Dışişleri Bakanı ve Başbakan Yardımcısı olarak görev almıştır.

2007 yılında Türkiye Cumhuriyeti'nin 11. Cumhurbaşkanı seçilmiş ve bu görevi 2014'e kadar sürdürmüştür**. Evli ve üç çocuk babasıdır. İngilizce ve Arapça bilmektedir. Kayseri'de kendi adını taşıyan Abdullah Gül Üniversitesi bulunmaktadır.

Neyzen Tevfik’in Geçer isimli şiiri

Izdırabın sonu yok sanma, bu alem de geçer, Ömr-i fani gibidir, gün de geçer, dem de geçer, Gam karar eyliyemez hande-i hurrem de geçer, Devr-i şadi de geçer, gussa-i matem de geçer, Gece gündüz yok olur, an-ı dem adem de geçer, Bu tecelli-i hayat aşk ile büktü belimi, Çağlıyan göz yaşı mı, yoksa ki hicran seli mi? İnleyen saz-ı kazanın acaba bam teli mi? Çevrilir dest-i kaderle bu şu'unun fili mi, Ney susar, mey dökülür, gulgule-i Cem de geçer, İbret aldın, okudunsa şu yaman dünyadan, Nefsini kurtara gör masyad-ı mafihadan. Niyyet-i hilkatı bul aşk-ı cihan aradan, Önü yoktan, sonu boktan, bu kuru da'vadan Utanır gayret-i gufranla cehennem de geçer. Ne şeriat, ne tarikat, ne hakikat, ne türe, Süremez hükmünü bunlar yaşadıkça bu küre Cahilin korku kokan defterini Tanrı düre! Ma'rifet mahkemesinde verilen hükme göre, Cennet iflas eder, efsane-i Adem de geçer. Serseri Neyzen'in aşkınla kulak ver sözüne, Girmemiştir bu avalim, bu bedyi' gözüne. Cehlinin kudreti baktırmadı kendi özüne. Pir olur sakiy-i gül çehre bakılmaz yüzüne, Hak olur pir-i mugan, sohbet-i hemdem de geçer.

27 Mayıs darbesinden sonra, 1963 Yılında İstanbul’da yapılan belediye başkanlığı seçimini Adalet Partisi adayı Nuri Erogan kazanmıştı.

Ama Nuri Erogan İstanbul’da belediye başkanlığı yapamadı. CHP’nin itirazı üzerine Yüksek Seçim Kurulu, Nuri Erogan’ın Başkanlığını iptal ederek, CHP’li Haşim İşcan’ı belediye başkanı ilan etti. CHP’li Haşim İşcan İstanbul halkı kendisini seçmemiş olmasına rağmen İstanbul’da 5 yıl Belediye Başkanlığı yaptı.

Nuri Erogan, Adalet Partisin'den belediye başkan adayı olarak başvurduğunda, “devlete bağlı bir ortaklık” olan Denizcilik Bankası’nda Hukuk Müşaviri olarak görev yapmaktaymış. Yapılan itiraza rağmen il seçim kurulu Erogan’ın adaylığını kabul etmiş. Seçimden sonra, CHP, Erogan'ın adaylık koşullarına uymadığını bildirerek YSK’na itiraz ediyor. YSK, itirazı kabul ederek Erogan'ın belediye başkanlığını iptal etti.

Adalet Partililer de fazla direnmeden sonuca katlandılar, Belediye Meclisine hakim olmalarına rağmen, Haşim İşcan’ın belediye başkanlığını kabullendiler.

İstanbul’da 1968’de yapılan belediye başkanlığı seçimini de Adalet Partisi adayı Fahri Atabey kazandı. Bu sefer de CHP Adalet Partisinin seçim kazanan Belediye Meclisi ve İl Genel Meclisi üyelerine itiraz etti. YSK, CHP’nin itirazını kabul ederek, AP’nin belediye meclisi üyeliklerinin tümünü, İl genel Meclisi üyeliklerinin de büyük bir kısmını iptal etti. AP’nin belediye meclisindeki 57 üyeliğinin çoğunluğu CHP’lilere verildi. Belediye Meclisine CHP’nin hakim olması sebebiyle, Fahri Atabey’in belediye Başkanlığı sembolik oldu, CHP bir dört yıl daha seçilmeden İstanbul’u yönetti. Prof Dr Mustafa Erdoğan

Türk Dünyası Kültür Başkenti”, TÜRKSOY (Uluslararası Türk Kültürü Teşkilatı) tarafından her yıl bir Türk şehrine verilen sembolik ama stratejik bir unvandır. Her yıl ortak Türk kimliğini ve kültürünü tanıtmak için bir şehir seçilir. • O yıl boyunca o şehirde paneller, konserler, tiyatrolar, halk oyunları, sergiler düzenlenir. • Türk lehçeleri, müzikleri, destanları, yemekleri vs. bir araya getirilir.

Türk Dünyası Kültür Başkentleri (2012 – 2025) yıllarında şu illerde kutlandı 1. 2012 – Astana (Kazakistan) 2. 2013 – Eskişehir (Türkiye) 3. 2014 – Kazan (Tataristan, Rusya Federasyonu) 4. 2015 – Mary (Türkmenistan) 5. 2016 – Şeki (Azerbaycan) 6. 2017 – Türkistan (Kazakistan) 7. 2018 – Kastamonu (Türkiye) 8. 2019 – Oş (Kırgızistan) 9. 2020 – Etkinlikler COVID nedeniyle ertelendi / yapılmadı 10. 2021 – Hive (Özbekistan) 11. 2022 – Bursa (Türkiye) 12. 2023 – Şuşa (Azerbaycan / Karabağ) 13. 2024 – Anev (Türkmenistan) 14. 2025 – Aktau (Kazakistan)

Saraydan Askeriyeye Fatih Sultan Mehmed Han, İstanbul’u fethettikten sonra bugünkü Beyazıt Meydanı’nda yer alan geniş alana İstanbul’un ilk sarayını inşa ettirdi (1458). Bu saray; harem dairesi, birtakım köşk ve av sahalarından oluşuyordu. Ancak İstanbul Fatih’i daha sonra denize nazır konumda yer alan Sarayburnu diye tabir edilen yere, Saray-ı Cedidi yaptırdı ve Osmanlı’nın yeni idare merkezi, burası oldu. İlk yaptırdığı saraya da bundan sonra Saray-ı Atîk (Eski Saray) denildi.

Saray-ı Atîk, ehemmiyetini kaybetmekle birlikte farklı amaçlarla kullanılmaya devam edildi. Buradaki ahşap yapılar, 17. ve 18. asırlarda meydana gelen yangınlarda tahrip oldu. Sultan İkinci Mahmud Han, 1826’da Yeniçeri Ocağı’nı kaldırıp yerine Asâkir-i Mansûre-i Muhammediyye’yi kurunca, Eski Saray’ın arazisi bu orduya tahsis edildi. Savaş ve barış zamanlarında bütün askerî işler, bu idare tarafından yürütülüyordu. Dolayısıyla burası, günümüzün tabiriyle Genel Kurmay Başkanlığı hâline geldi.

Seraskerlik Dairesi

1826 yılında Eski Saray’ın yerine, Mimar Abdülhalim Efendi tarafından Seraskerlik makamı olarak ahşap bir bina yapılmıştı. Bâb-ı Seraskerî Meydanı’nın merkezinde bulunan bu yapı, yıkılıp yerine 1864-66 yılları arasında Sultan Abdülaziz Han döneminde kâgir bir Seraskerlik Dairesi yapıldı. Seraskerlik Teşkilatı, 1879 yılında Harbiye Nezareti’ne dönüştürülünce, bina da Harbiye Nezareti olarak hizmet vermeye başladı. Dikdörtgen planlı ve üç katlı olan yapının, dört yönden de birer girişi olup ana girişi güney cephededir. Bütün cephelerde eşit aralıklarla sıralanmış dikdörtgen pencereler vardır.

Âbidevî Taht Kapısı, iki yanındaki köşkler ve Seraskerlik binasının mimarı, Fransız asıllı Bourgeois’dir. Cumhuriyetle beraber Harbiye Nezareti, Ankara’ya taşınınca boş kalan yapı, 1924 yılında Dârülfünûn’a tahsis edildi. Dârülfünûn’un ilgasıyla burası, 1933’te İstanbul Üniversitesi adını aldı. Bu bina ile âbidevî kapı arasındaki alan, eski resim ve kartpostallarda görüldüğü üzere talim alanı olduğu için ağaçsızdı. İlk ağaçlandırmaya ise İsmail Hakkı Baltacıoğlu’nun Dârülfünûn Emini olduğu yıllarda başlanıldı. Bina, 1950’de Ekrem Hakkı Ayverdi tarafından restore edildi. Günümüzde İstanbul Üniversitesi Rektörlük Binası olarak hizmet veriyor.

İstanbul Beyazıtta, Erkân-ı Harbiye-i Umûmiye Riyaseti (Genel Kurmay Başkanlığı) binasının içinde hapishane olarak kullanılan yapı. Resmi adı İstanbul Muhafızlığı Dairesi olmasına rağmen bina, halk içindeki adını hapishanenin acımasızlığı ile ünlü ilk müdürü olan Binbaşı Bekir Ağa'dan almıştır. Bu bina istanbul Üniversitesine devredildikten sonra bir dönem Çapa Tıp Fakültesinin 1-2 sınıfları olarak kullanılmış. 1980 yılından itibaren de İ.Ü. Siyasal Bilgiler Fakültesi olmuştur. Bu tarihi binanın, hapishane ve siyaset meydanı kavramları birlikte düşünüldüğünde, ilginç çağrışımlar yapmaktadır. Daha geniş bilgi için; https://tr.wikipedia.org/wiki/Bekirağa_Bölüğü adresine bakılabilir.