Zamanın Eşiğinde

Gecenin koynunda bir serin düş gibi Dolandım yolları, toprakla bir Gökte yıldız, yürekte sır İnsan dediğin; arayış, kırılma, onarılma…

Bir çocuğun ilk kelimesi kadar saf, Yaşlı bir çınarın gölgesi kadar bilge Her nefeste yeniden doğan bir sır İçimizde saklı bir zaman denizi.

Gözlerimde ıssız şehirlerin aynası Adımlarımda paslı bir ritim Ne geçmiş beni terk etti Ne gelecek acele etti gelmeye…

Bir yaprağın düşüşünde buldum kendimi Ne hafif, ne savunmasız Ama özgür; toprağa doğru yavaşça Bir vedayı dansa dönüştüren zarafet gibi.

Güneş her sabah yeniden doğuyor ya Ben de öyle… Eksilen yanlarımla tamamlanarak Eksilmeden hiçbir şey öğrenilmez çünkü.

Kırılmış aynalarda yüzüme bakmayı öğrendim Her çatlak, başka bir ışık yansıtıyor Kendime ait olmayan maskeleri Bir bir çıkarıyorum sessizce.

Bir dostun sesi gibi içten, Bir nehrin akışı gibi doğal Hayat; bazen bir şiir, bazen bir suskunluk Ve biz, o şiirin içinde noktalama işaretiyiz belki de.

Korkularımı cebime koydum bu sabah Yürüdüm rüzgârın yönüne karşı Çünkü bazı yolculuklar geriye değil Kendine doğru olur aslında.

Gökyüzüne bakınca anlıyorum: Hiçbir bulut kalıcı değil Ve hiçbir fırtına sonsuz… Kalbime düşen yağmurdan çiçek açıyor şimdilerde.

Dünya dönerken biz de dönüyoruz Sadece yerimiz değil, yüreğimiz değişiyor Aynı suda yıkanılmaz iki kere derler Ama aynı hayale tekrar âşık olunabiliyor.

Ve anlıyorum artık; Yaşamak sadece nefes almak değil, Bazen içimize çektiğimiz acıyı Bir melodide, bir şiirde arıtmaktır.

Bir gün bu satırlar da silinir Ama izleri kalır bir yerlerde Çünkü insan; iz bırakmak için değil, Anlam bulmak için yazmalı kendini zamana.