Haziranın ilk günleri -ya da belki son-;gözaltlarımda dökülmeyi bekleyen morarmış şiirler. Kulaklarımda bir kuşun anlamadığım serenadı. Envai çeşit çiçek parmaklarımın ucunda.Kendimi bile dinleyemiyorum bu uçurumda. Biraz baş ağrısı, biraz halsizlik ve yarım sevdalarla yamanmış bir yürek var heybemde.İnsan bazen hayatla olan bağlarını koparmak ister. Herkesten uzaklaşmak, her şeyden. Ve yaşlandıkça, yaşaldıkça, hiçbir şeyin kıymetini daha çok anlıyorum galiba. Hayattan soyutlanmak, hayattan soyutlanabilmek bir nimet gibi sanki.

> not: iç döküş. belki de kendime bile yazamadığım cümlelerin ilk hali bu. not 2: şiir değil ama şiir gibi içim. anlamaya çalışan olursa, selam olsun.

'Sen yokken yoktu sensizlik' evet. Sen yokken sensizlik diye bir kaygım da olmadı. Sen ne zaman girdin hayatıma, işte o zaman sensizliğin de girdi senle beraber. Hep böyle değil midir zaten? Hayatımıza giren her insan beraberinde yokluğunu da getirmez mi? Yani bir kişinin varlığı demek, zamanı geldiğinde o kişinin yokluğu da demektir. Sözün sonu: Zaten hayatımıza hiç girmemiş, tanışma ya da tanıma fırsatımız olmamış birinin yokluğundan söz edebilir miyiz ki?

Şiircesi: Sen yokken Yoktu sensizlik Ne zaman sen girdin hayatıma O zaman başladı Sensizlik kavgam

21.11.2024 Bu kasım ayı, bu gece vakti Rüzgar soğuk esiyor Buz kesiyor yürekleri Derken damla damla ağlıyor gökkubbe Ayıp olmasın diye birkaç damla da ben akıtıyorum gözlerimden Vefakar yağmur gizliyor gözyaşlarımı

Saat gece bilmem kaç, ufuklar kızıla çalmakta Düşüncen kol geziyor Yakıyor yüreğimi Depremler oluyor ellerimde Susuzluğunu çatlıyor dudaklarım Sessiz bir çığlık yangınının Küllerini üflüyor rüzgar Senin adın titreştiğinde Gönlümün tellerinden

Yorgun bir ihtilal türküsü şimdi dilimde Bir devrim fırtınası esiyor yüreğimde Yakıyorum birer birer vuslat kitaplarını Yok sayıyorum gözlerine yazılmış Özgürlük marşlarını