Haziranın ilk günleri -ya da belki son-;gözaltlarımda dökülmeyi bekleyen morarmış şiirler. Kulaklarımda bir kuşun anlamadığım serenadı. Envai çeşit çiçek parmaklarımın ucunda.Kendimi bile dinleyemiyorum bu uçurumda. Biraz baş ağrısı, biraz halsizlik ve yarım sevdalarla yamanmış bir yürek var heybemde.İnsan bazen hayatla olan bağlarını koparmak ister. Herkesten uzaklaşmak, her şeyden. Ve yaşlandıkça, yaşaldıkça, hiçbir şeyin kıymetini daha çok anlıyorum galiba. Hayattan soyutlanmak, hayattan soyutlanabilmek bir nimet gibi sanki.

> not: iç döküş. belki de kendime bile yazamadığım cümlelerin ilk hali bu. not 2: şiir değil ama şiir gibi içim. anlamaya çalışan olursa, selam olsun.