Bir ülkede hayatlar bu kadar ucuz olmamalı. Yangın alarmı olmayan otellerde, gaz maskesi verilmeyen askerî operasyonlarda, söndürme uçağı olmayan orman yangınlarında insan kaybediyoruz. Üstelik bu olaylar bir istisna değil, neredeyse bir rutine dönüşmüş durumda. Her kriz, hazırlıksız yakalanan bir toplumun acısını yüzümüze çarpıyor. Her felaket, “Bu kez belki öğreniriz” dediğimiz ama hiçbir şeyin değişmediği birer uyarı işareti gibi duruyor önümüzde.

Hiç ders çıkarmıyoruz. Hiiççç.. Çünkü sorun sadece teknik yetersizlik değil, zihinsel bir ilgisizlik. Çünkü bizde krize değil, tepkilere hazırlık var. Müdahale ilkel, sorumluluk belirsiz, çözüm ise yine halkın sırtına yüklenmiş. İtfaiye yerine kovayla koşan vatandaş, ilk yardım çantası yerine duasıyla destek olmaya çalışan komşu…

Bu normal değil. Buna alışmak, göz göre göre kayıpları seyretmeyi içselleştirmek demek.