Tiran, antik Yunanca kökenli bir kelime olup, zorba yönetici anlamına gelir. Halkın iradesini hiçe sayarak baskıyla yöneten hükümdar ya da liderler için kullanılır. Modern anlamda diktatörle eşdeğer olabilir.

Elindeki çöpü kovaya kadar taşırsın, tam atarken hedef şaşar. Çöp, kovanın yanına düşer.

Bugün Gençlik ve Spor Bayramı olarak kutladığımız bu tarih, Atatürk’ün “Bütün ümidim gençliktedir” sözüyle geleceği emanet ettiği gençliğe duyduğu güvenin nişanesidir. 19 Mayıs; geçmişin mirası, bugünün sorumluluğu ve yarının teminatıdır.

Telefonu kapattıktan sonra uzun bir süre pencerenin önünde derin düşüncelere daldı. Ertesi sabah erkenden kalktı. İçinde garip bir heyecan ve kararlılık filizlendi. Sedirin altında duran yıllardır tozlanmış eski valizi çıkardı. İçine ne koyacağını bilemeden uzun süre valize baktı ve sadece 3 gömlek, 2 pantolon, annesinin kucağında çekinmiş fotoğrafını yerleştirdi ve valizin fermuaranı yavaşça çekti gözlerinden süzülen yaşlara engel olamadı.

Alın terinin, emeğin ve birlikte mücadelenin günü. Hak, adalet ve insanca yaşam için verilen onurlu çabanın sembolü.

Sıradan insanların, sıradışı bir inançla toplandığı o yerde; söz artık sadece birkaç kişinin değil, herkesin hakkıydı. bir araya gelenler büyük bir yangının ardından, küllerin içinden bir meşale taşıdı. o meşale sadece yolu değil, zihni de aydınlattı. ve o gün, ileriye bakan bir çift göz, geleceği çocukların kalbine emanet etti.

Evet kıskanıyor. Zam geldiğinde üzülmüyoruz mesela daha kötüsü de olabilirdi deyip tevekkül ediyoruz. Bu mental güç Avrupa'da var mı? Yok tabii ki.

Köyün geçim kaynağı elma. Tam hasat vakti dolu yağıyor. Elmaların hepsi darbeli, piyasada beş para etmez hale geliyor. Köylü kara kara ne yapacağını düşünürken sahneye köyün öğretmeni giriyor ve şöyle diyor: “Bu darbeli elmalara öyle bir hikâye yükleyelim ki, kusur değil ayırt edici özellik olsun.” Sonra paketler şeffaflanıyor, darbeler sergileniyor, üstüne de şöyle yazılıyor: “Üzerinde Tanrı’nın mührü bulunan elmalar.” Köylü önce yadırgıyor ama sonra satışlar patlıyor. Ekonomik değer korunuyor, köy rahat nefes alıyor.

Susmak her zaman onaylamak değildir. Savaşçı bazen sessiz kalır çünkü savaş çığlıkla değil, akılla kazanılır.

Kişinin kendini başkalarından üstün görmesi, fark edilmeden yayılan bir virüs gibi. İnsanları demotive eder, yaratıcılığı köreltir ve güven ortamını yok eder.

Kibirli İnsan: Sessiz Zehir

Açlık oyunları.

Yumurta almak için markete gittin, alışverişi bitirip eve dönerken fark ettin ki en önemli şeyi unuttun.

Sabaha karşı ayak parmaklarına suikast düzenleyen ninja.

Danla Bilic gibi bir ismin yaşadığı ciddi bir şiddet olayında, meseleyi hâlâ “ama sen de şöyle dedin” düzeyine indirmek empati yoksunluğundan başka bişey değil. Bir insanın gördüğü şiddet, asla karakter analizine ya da geçmiş söylemlerine indirgenemez. Geçmişte ne söylediği, nasıl davrandığı ya da kimi tercih ettiği, onun şiddeti “hak ettiğini” göstermez — bu çok tehlikeli ve ahlaken sorunlu bir bakış açısı.

Vücudumun neye ihtiyacı olduğunu bazen çok net hissediyorum. En büyük düşmanım toksik düşünceleri fark edip kendimi yavaş yavaş onlardan arındırmaya çalışıyorum. Doğru beslenme, biraz hareket, bazen sadece durup düşünmek bile yeterli oluyor. Öz farkındalık gerçekten çok güçlü bir şey. Tamam doktorlar, ilaçlar elbette hayat kurtarıyor. Ama insan kendi iç dünyasında da bir şifacı olabilir. Bazen sadece bir düşünceyi değiştirmek bile iyi gelir. Sadece nefes almak bile..

“İstemeden varım ve istemeden öleceğim; olduğum şeyle olmadığım şey, hayal ettiğimle hayatın beni yaptığı şey arasında bir boşluk içindeyim.”