Kısa bir paragraf ile öyküyü başlatacağız. Bu entry'den sonra farklı bir kişi gelip öykünün devamını yazacak. Çok uzatmadan kısa kısa yazılacak. Amacımız öyküyü bitirmek değil, öyküyü mümkün olduğunca uzatmak olmalı.

Ben başlıyorum;

Yağmurlu bir Mayıs akşamı. Abuzer'e bir haber ulaştı. Erciyes Üniversitesini kazanmıştı. Evet, üniversiteye başlayacaktı. Lakin sırtında bir ton yük var ve cebinde beş kuruş yoktu.

Kayseri'de bulunan arkadaşını bu mutlu haberi vermek için aradı, ancak ne kalacak yeri ne de beş kuruşunun olmadığını söyledi arkadaşı bu durumun üstesinden gelebileceklerini belirterek Abuzer'e umut verdi ailesi de elinden geleni yapacağını belirtti ancak Abuzer durumlarının kötü olmasının bilgisinde hayatını idame ettirip bir yerlere gelebilmenin ancak bu yolla olacağını hissediyordu ona göre; yolda olmak, yolda durmaktan daha iyiydi.

Telefonu kapattıktan sonra uzun bir süre pencerenin önünde derin düşüncelere daldı. Ertesi sabah erkenden kalktı. İçinde garip bir heyecan ve kararlılık filizlendi. Sedirin altında duran yıllardır tozlanmış eski valizi çıkardı. İçine ne koyacağını bilemeden uzun süre valize baktı ve sadece 3 gömlek, 2 pantolon, annesinin kucağında çekinmiş fotoğrafını yerleştirdi ve valizin fermuaranı yavaşça çekti gözlerinden süzülen yaşlara engel olamadı.

Valizi kapattıktan sonra annesinin odasına gitti, kapının eşiğinde durdu. Uyuyan annesine sessizce baktı, ardından fısıltıyla, “Hakkını helal et ana,” dedi. Geriye dönmeden evden çıktı. Yağmur hâlâ dinmemişti. Islanarak otobüslerin kalktığı terminale doğru yola düştü.

Gökyüzü, sanki Abuzer'in iç dünyasını yansıtıyordu. Üzerindeki ince mont yağmura yenik düşmüş, iliklerine kadar ıslanmıştı. Peronların birinde Kayseri otobüsünü görünce kalbi hızla çarpmaya başladı. Son parasıyla bir bilet aldı. Otobüse binerken ardına baktı; ne bir el sallayan vardı ne de uğurlayan... Ama içinde, ilk kez kendi yolunu kendi çizmenin gururu vardı.

Harika bir yazı olmuş okurken duygulandım resmen