Abuzer, yol boyunca camdan dışarıyı izledi. Gördüğü manzaraların bir anlamı yoktu aslında. Her şey, gözünün önünden sessizce geçen silik görüntüler gibiydi. Aklı, içinden çıkamadığı düşüncelerle doluydu. Derin bir nefes aldı; zihnini kemiren o endişeler denizine bir kez daha daldı.

Acaba yapabilecek miydi? İnsanlarla arası hiçbir zaman çok iyi olmamıştı. Çevre kurabilecek miydi? Nerede kalacaktı? Okulu en kısa sürede bitirip iş sahibi olmalıydı; böylece ailesine yük olmazdı. Ama ya okulu uzarsa? O zaman ne yapacaktı?

Otobüs kalkalı çok olmamıştı. İnip eve geri yürümeyi bile düşündü bir an…

Kimse devam ettirmedi ben tekrar yazıyorum o zaman belki tekrar canlandırır burayı.

Abuzer, zihninde kıvranan düşüncelerin girdabında kaybolmuşken, aniden bir anons sesiyle irkildi: “Kayseri’de inecekler, geçmiş olsun!”

Kısa bir sessizlik çöktü, ardından heyecanla başını cama çevirdi. İçinde büyüyen o tanıdık gerilim yine oradaydı, bir yanıyla umut, diğer yanıyla boğucu bir korku.

Kapı, hafif bir tıslamayla aralanırken, kafasının içinde mırıldanan sorular birer çığlığa dönüşüyordu. Bir an, bilinmezlik içinde kaybolup gideceğini düşündü. Sonra durdu… Derin bir nefes aldı.

İçinde hem büyük bir korku hem de büyük bir umut vardı. Kafasındaki sorular bile, kapının açılış sesiyle ne olacağını merak ediyormuşçasına susmuştu...

Abuzer, ağır adımlarla otobüsten indiğinde. Havanın kuru soğuğu yüzüne çarptığında, bozkırın sıradan rüzgarı olmadığını anladı. O an bir şeyin değiştiğini hissetti; burnuna gelen koku, taşların altından yükselen uğultu… sanki toprağın hafızası harekete geçmişti.

Valizini almak üzere bagaja yöneldi ama orada onu karşılayan, sıradan bir görevli değil, gümüş zırhlar giymiş, yüzü görünmeyen bir figürdü. Abuzer’e doğru eğilerek, kısık bir sesle konuştu: — “Gecikmedin. Gözlerin hâlâ görebiliyorsa, içeri geçmeden önce soruyu hatırla: Neyi unuttuğunu hatırlıyor musun?”

Refleksle başını çevirip çevresine bakındı. Belki bu tuhaflık birilerinin dikkatini çekmiştir diye düşündü. Ama hayır… Otobüsten inen yolcular kendi telaşlarıyla meşguldü. Kimisi valizini çekerken, kimisi aceleyle gar binasına yönelmişti. Genç bir çift, selfie çekerken gülüyordu. Yaşlı bir teyze, bir bankta dua ediyordu. .

Hiçbiri… Hiçbiri, zırhlı o garip görevliyi görmemiş gibiydi. Hatta Abuzer bile bir an kendi aklından kuşkulanır gibi oldu.

Hemen görevliye döndü. “Görevli” hâlâ orada mıydı?

Yoktu.

Bagaj kapağının yanında duran kimse kalmamıştı. Ne bir zırh parıltısı, ne bir iz… sadece donuk sarı ışığın altında, hafifçe savrulan bir toz bulutu.

Bir an için, rüzgarın kulağına fısıldadığına yemin edebilirdi: — “Geç kalma…”

Abuzer derin bir nefes aldı. Kalbi biraz hızlı atıyor, elleri hafifçe titriyordu. Ama nedense bir adım geri atmaktansa, valizini kavrayıp gar binasına doğru yürümeye başladı. İçinde, adını koyamadığı bir merak, bir çağrı vardı.