Sonra bir çingene bastı üstüme Çamurlu ayakkabılarıyla. Üstümden trenler, vapurlar, atlılar geçiyordu. Beynimde hep korna sesleri. Çığlıklar büyüyor . Bir şehir bas bas bağırıyordu içimde İsyanlar ,ihtilaller ,başkaldırılar . Bildiriler okunurdu gece gündüz . Hak ,hukuk ,adalet ! Karıncalar böceklere laf atardı. Kusarken şişmiş midesini göstererek. Yetineceğiz derdi bir kirpi. "Açlıktan kim ölmüş " Hırkasını kaptığı gibi çıkardı balkona patronlar. Asarlardı samur kürklerini portmantoya . Şöyle bağırırlardı. ""İnanın bize her şey güzel olacak"!

Abuzer, ağır adımlarla otobüsten indiğinde. Havanın kuru soğuğu yüzüne çarptığında, bozkırın sıradan rüzgarı olmadığını anladı. O an bir şeyin değiştiğini hissetti; burnuna gelen koku, taşların altından yükselen uğultu… sanki toprağın hafızası harekete geçmişti. Valizini almak üzere bagaja yöneldi ama orada onu karşılayan, sıradan bir görevli değil, gümüş zırhlar giymiş, yüzü görünmeyen bir figürdü. Abuzer’e doğru eğilerek, kısık bir sesle konuştu: — “Gecikmedin. Gözlerin hâlâ görebiliyorsa, içeri geçmeden önce soruyu hatırla: Neyi unuttuğunu hatırlıyor musun?” Refleksle başını çevirip çevresine bakındı. Belki bu tuhaflık birilerinin dikkatini çekmiştir diye düşündü. Ama hayır… Otobüsten inen yolcular kendi telaşlarıyla meşguldü. Kimisi valizini çekerken, kimisi aceleyle gar binasına yönelmişti. Genç bir çift, selfie çekerken gülüyordu. Yaşlı bir teyze, bir bankta dua ediyordu. . Hiçbiri… Hiçbiri, zırhlı o garip görevliyi görmemiş gibiydi. Hatta Abuzer bile bir an kendi aklından kuşkulanır gibi oldu. Hemen görevliye döndü. “Görevli” hâlâ orada mıydı? Yoktu. Bagaj kapağının yanında duran kimse kalmamıştı. Ne bir zırh parıltısı, ne bir iz… sadece donuk sarı ışığın altında, hafifçe savrulan bir toz bulutu. Bir an için, rüzgarın kulağına fısıldadığına yemin edebilirdi: — “Geç kalma…” Abuzer derin bir nefes aldı. Kalbi biraz hızlı atıyor, elleri hafifçe titriyordu. Ama nedense bir adım geri atmaktansa, valizini kavrayıp gar binasına doğru yürümeye başladı. İçinde, adını koyamadığı bir merak, bir çağrı vardı.

SEN NASIL DÜNYASIN?? Ne kadar dert varsa bana yükledin sen nasıl dünyasın, yalancı dünya. Çileleri birer birer ekledin Sen nasıl dünyasın, yalancı dünya. Çekemem dedikçe geldin üstüme Rüsvay ettin yarenime, dostuma Kuzgunları üşüştürdün postuma, Sen nasıl dünyasın, yalancı dünya. Yolum sarpa sardı işim rast gitmez Bu nasıl yaşamak dert, keder bitmez Garibin bağında hiç bülbül ötmez Sen nasıl dünyasın, yalancı dünya. Yürümek istedim yolum bağladın Ciğerimi parça parça dağladın El aleme her imkanı sağladın Sen nasıl dünyasın, yalancı dünya. İçimdeki gurbet bilmem biter mi Çektirdiğin cefa bilmem yeter mi İnce bir el uzatsam da tutar mı Sen nasıl dünyasın, yalancı dünya. Sabitince

Bana ıssız sokakları anlat Kaldırımların yalnızlığını anlat Balkonun bir köşesinde unutulup solan gülü anlat Bana aşkı anlatma Bu şehri anlat bana Sokaklarında günlerce cesedi bekleyen hayvanları anlat Isınmak için kapı diplerine ilişen hayvanları anlat ya da Onların nasıl itelendiğini anlat Bana aşkı anlatma Parkta gülüp oynayan çocukların hür kahkahalarını anlat Koşup oynaması gereken yaşlarda bombadan kaçan çocukları da Bir düğün konvoyunda kaza kurşununa kurban gitmiş çocukları da anlat Bana aşkı anlatma Yıllar yılı annesinin şefkatli tek sözünü duymamış bir evladın hüznünü anlat bana Babasıyla tek anısı olmayan evladı anlat Aile dendiğinde korkuyla titreyen o evladı anlat Bana aşkı anlatma Daha evlat kokusunu solumadan evladını toprağa vermiş annenin acısını anlat bana Bir kere ağlama sesini duymadan evladını defneden babayı anlat Evlat hasretiyle tutuşup da hasreti vuslat olmadan bu dünyadan göçenleri anlat Bana aşkı anlatma Sen bana kanı toprağa karışmış Mehmetçiği anlat Düşman sevinmesin diye dimdik duran babanın yasını anlat bana Babasının tabutuna sarılmış o yetim çocuğu anlat Bana aşkı anlatma Hüznü gözbebeklerinden okunurken gülmeye çalışanların kırgınlığını anlat bana Bağıra bağıra derdini duyuramayanları anlat Derdi küçümsenmiş yaralıları anlat bana Bana aşkı anlatma Ben inanmam aşka Bana bu dünyayı anlat sen İnsan heybesinde nasıl yalnız biriktirir onu anlat Dünya kavgasında ölüm nasıl unutulur onu anlat Sen bana bu kini, bu nefreti anlat Bana bitmek bilmeyen kavgaları anlat Bana aşkı anlatma Ben aldanmam aşka Sevdenur Temel

HİKÂYEDE ADSIZ Bir gül açtı ellerimde, vaktiyle bahardı. Kokusu dün gibi, rengi ise aldı. Kime döksem içimi, hep yarına daldı. Meğer her güzel şey ölünce yarım kaldı. Akrep yelkovanı kovalar günler boyu, Güneş her doğduğunda yener onu. Aynaya bakan göz saklar sonu, Ten aynıysa da ruh gizler yolunu. Çocukken sonsuz gibi gelen öğle vakti, Şimdi bir düş, bir göz kırpımı belki Annemin sesi gibi uzaklarda sanki, Zaman her şeyi alır, kalmaz ki bâkî. Sevdiklerim geçti yadımdan sessizce; Kimisi toprağa sindi, kimisi hayale. Adını anmak bile incitir sebepsizce, Yaşarken gömer zaman içine derince. Hayat dediğin bir nehir, yerinde durmaz. Anı tutmak istersin ama elin ıslak kalmaz. Geriye kalan ise eskimiş bir fotoğraf; Gülümseyen gözlerin ardında gizli bir “ah”. Nereye koşsan peşinde nazlı bir zaman, Gölgen bile bırakır seni o an. Bir gün aynaya baktığında dersin: “Aman!” İşte o vakit insan kendine olur düşman. Ölçülmez metreyle ne gençlik ne de vuslat; Koca bir ömür de bazen zamansız hasat. Acımasız ölümü gel de sen bana anlat: Ne doğmakla ne ölmekle başlar bu hayat. Geriye ne kalır ki, her şey artık gurbet... Bir şarkı, bir mısra da sanki var bir heybet. Ama yaşanmayan günler içinde olmuş dert; Bitmiyor zamanla insanın yüreğindeki nefret. Ey zaman, içimdeki büyük hırsız! Yalnızlığıma aldırmayan vefasız! Yüreğim beklemeye razı değil, sabırsız... Ben kaldım bu hikâyede adsız.