Cordyceps: Gerçekten Var Olan Bir Kabus The Last of Us evreninin temelini, bilim kurguya değil, bilimsel gerçekliğe dayanan korkutucu bir fikir oluşturur: Cordyceps mantarı. Gerçek dünyada bu parazitik mantar türü, özellikle karınca gibi böcekleri enfekte eder. Mantar, konağın sinir sistemini ele geçirir, davranışlarını kontrol eder ve sonunda onu yüksek bir yere çıkararak öldürür. Daha sonra mantar, böceğin bedeninden dışarı çıkar ve sporlarını çevreye yayar. Bu döngü, doğada defalarca gözlemlenmiştir. Ancak Cordyceps’in insanlar üzerindeki etkisi bugüne kadar mümkün olmamıştır. Bunun temel sebebi, mantarın yalnızca soğukkanlı canlılarda (ektoterm) gelişebilmesi, yani insan vücut sıcaklığı (yaklaşık 37°C) gibi sıcak ortamlarda yaşayamayacak olmasıdır. Yani insanlar bu mantara karşı doğal bir dirençle korunmuştur. Kıyametin Başlangıcı: Evrimleşen Mantar The Last of Us evreninde işler değişmiştir. Hikâyeye göre Cordyceps, küresel ısınma gibi çevresel faktörlerin etkisiyle evrim geçirerek artık insan vücudunda da yaşayabilir hale gelmiştir. Bu dönüşüm, insanlık tarihinin en ölümcül pandemisini başlatır. Mantar, insanlar arasında ısırık yoluyla ya da havaya karışan sporlar aracılığıyla bulaşmaktadır (oyunlarda sporlar ilk oyunda önemliyken ikinci oyunda anlatıdan çıkarılmıştır). Enfekte bireylerde, mantar beyne yerleşir ve davranışları kontrol altına alır. İnsanlar, zamanla zombi benzeri yaratıklara dönüşür. Bu yaratıklar, “Clicker”, “Stalker”, “Bloater” gibi farklı evrim aşamalarında, korkunç formlar alır. Çöküş ve Hayatta Kalma Pandemi tüm medeniyeti yıkar. Devlet otoriteleri çöker, karantina bölgeleri militarize olur. İnsanlık, hayatta kalmak için acımasız yöntemlere başvurur. Kimi insanlar gruplar halinde yaşamaya çalışırken, kimileri yağmacı ya da milis gruplara dönüşür. Cordyceps’in insanları zombiye çevirmesi bilimsel olarak hâlâ mümkün görünmese de, The Last of Us evreni bize şu soruyu sordurur: “Gerçekten kontrolü kaybettiğimizde ne kadar insan kalabiliriz?”

Antik romadan beri kullanılan bir deyim, latincesi festina lente Salyangoz kabuğu içersinde tavşan - çapanın etrafına sarılı olan yunus yaygın olarak bu simgelerle gösterilir her şeyin hemen olmasını istediğimiz bir düzende, sabrın gücünü unutmadan ama tembelliğe de teslim olmadan ilerlemeyi anlatır. bir işi yaparken ne gevşek ne de panik halde olmak… aslında mesele şu: hedefe varmak değil, varırken kim olduğundur.

çocukluğunu ya da ilk gençliğini 90'larda geçirmiş olanların hâlâ gözleri dolarak hatırladığı, bugün "nostalji gecesi" adı altında tekrar tekrar yaşatılan, tür olarak pop, rock, arabesk, hip hop gibi geniş bir yelpazeyi kapsayan müzik dönemi. bu dönemin türkiye ayağı ayrı bir destandır. tarkan'ın şımarık ile avrupa'yı titrettiği, musti'nin henüz romantik adam değil de "kollarımda kal" diye haykırdığı, serdar ortaç'ın listeleri alt üst ettiği yıllar. bir yanda sezen aksu'nun her yüreğe dokunan şarkıları, diğer yanda burak kut'un "benimle oynama" diye dans ettirdiği bir kuşak. rock tarafında ise manga'dan önce mor ve ötesi, kurban, özlem tekin gibi isimlerle gençliğin iç sesine kulak verildi. pentagram dinleyen çocukla mustafa sandal dinleyen çocuk aynı sınıfta aynı müzik dersi sınavına girdi. kimse kimseyi yadırgamadı çünkü her tür saygıyı hak ediyordu.

Vücudumun neye ihtiyacı olduğunu bazen çok net hissediyorum. En büyük düşmanım toksik düşünceleri fark edip kendimi yavaş yavaş onlardan arındırmaya çalışıyorum. Doğru beslenme, biraz hareket, bazen sadece durup düşünmek bile yeterli oluyor. Öz farkındalık gerçekten çok güçlü bir şey. Tamam doktorlar, ilaçlar elbette hayat kurtarıyor. Ama insan kendi iç dünyasında da bir şifacı olabilir. Bazen sadece bir düşünceyi değiştirmek bile iyi gelir. Sadece nefes almak bile..

Eşlerimiz, çoğu zaman biz istemedikçe ev işlerine dahil olmuyorlar. Konu açıldığında ise genellikle şu cümlelerle karşılaşıyoruz: “Söyleseydin yardım ederdim” ya da “Ne yapmamı istediğini açıkça söyle.” İlk bakışta bu, iyi niyetli gibi görünse de aslında sorumluluğu yine kadına yüklüyor. Kadın, evin yöneticisi ya da herkesin sorumluluğunu üstlenen bir ebeveyn değildir. Ev ortaksa, sorumluluk da ortaktır. Ne yapılması gerektiğini sürekli söylememizi beklemeyin. Görün, fark edin, insiyatif alın. Yardım etmek değil, birlikte sorumluluk almak önemli. Çünkü bu, yardımlaşmak değil, hayatı paylaşmak meselesi. El deliye biz “söylemeden anlayan bulaşık perisine hasretiz.”

Hazır KPSS’den öğretmen atamaları üzerine konuşurken, yurdumun atanamayan güzide öğretmenleri, devletin yetersiz politikaları yüzünden, özel eğitim kurumlarında emeğinin karşılığını alamadan, üç kuruş maaşla çalışmak zorunda bırakılıyor. İş bulma ümidiyle kapısını çaldığımız özel kurumlar ise, eğitimi bir hizmetten ziyade ticarete dönüştürmüş durumda. (Ticaretin başkenti ♥️) Buradan sonrasını bir fıkra ile anlatacağım… Özel eğitim kurumları, ahh o özel eğitim kurumları :) “Eğitim” adı altında yalnızca ekonomik çıkar peşinde koşarken, öğrencileri, velileri ve en çok da öğretmenleri sömürüyor. Görüşmeye gittiğim bir kurum: “Burası bir ticarethane hocam, öğrenciyi elde tutmak için rol yapacaksınız. Öğretmen kimliğinizi bir kenara bırakın, idealist öğretmenler eskide kaldı.” Ayy, tüylerim diken diken oldu! Hâlâ kulaklarımda çınlıyor bu sözler. Düşünsenize, öğretmenliği meslek olarak seçmiş, çiçeği burnunda, bir nesli yetiştirmeye aday birine, “İdealist olmayın” deniyor. Tabii bir de işin işe alım kısmı var… Her görüşmeye gittiğimde “En az 2-5 yıllık deneyim” (yeni mezun nerde yapacaksa o deneyimi) beklentisinin ötesinde, “Hocam ben sizi öğrenci sanmıştım yağvv” (şimdi ismini vermek istemiyorum belki tekrar cv bırakırım) gibi esprili ancak yıpratıcı sözlerle karşılandım. Kayseri’de özel eğitim kurumları fıkrası bu kadar… Ama ben gülmedim.