Ekonominin yaşam döngüsü: ‎Gelişimi engelleyene kadar kanunsuz kapitalizm sürer. ‎Sonra kanunlar, güvenlik güçleri ve vergiler gelir. ‎Ondan sonra: Kamu hizmetleri. ‎Sonra da nihayet fazla harcama ve çöküş. ‎Ekonomi canlı bir şeydir. Canlılıkla doludur ve yavaşlayıp eskidiğinde ölür. ‎Sonra, gereklilikten ötürü insanlar daha küçük ekonomik gruplara bölünürler ve bu döngü birden fazla ekonomiyle baştan başlar. ‎(Andy Weir - Artemis isimli kitaptan alıntı.)

Toscow çok tekledi günler gördüm mordu gözleri yaylatılmış ölünün kanı kadar Çünkü çalışıyordum, sigortasız eriyen tabanımı pamukla ondurmaya uğraşıyorken alttan ders bırakmışım ve kesilmiş bursum etti mi yirmi bir sebep keynesten nefret etmeme çünkü babalar ilk defa açık ediyor kendini oğullarına hayat burunlarının ucundaymış böyle bir laf için otogar makul, hele hava kırçılsa analar hep taşan varlıklar zaten insansa akışkan durun yürürken bir caddede bakın nasıl kızıllaşıyor zaman el kapısı zormuş, kooparatife yağ gelmiş az daha ucuz hareme indim, hırpaniydi salacağa kadar kız kulesi neden beyaz değil, o beyaz büfelere ne oldu sonra fakülte kapısına çokuştuk karton bardakta çay satmayı, yöresel insan haklarına aykırı bulur ve horlarız kitapları en az üçe kapatırmışız o da iyi niyetle “bilmek ve bilebilecek vaziyette olmak” ya tanrılar işleri bu kadar sarpa sarıyor ya da gölgeleri leviahtana ne yandan baktığına bağlı Toscow çok tekledi günler gördüm cortladığını müesses şiirimizin ozanların güzel tezeneler biriktirdiğini ve daha yatık oturduklarını daha gizemlilerdi böyle ya Rabia’nın ölümünün ardındaki gizem neyse.. tabureden kalktım, gözüm kaçışı aradı, çaycıyı sonsuzluğu ve affediciliği ululayan oluşu nolacadı sanki o an bekleyeydi beni kara bir at olaydı şu buruk anlatı: şiir aman Yarab nerede Yusuf.

Ansızın çıkıp gelen duygular sardı bedenimi Fazla sıcak, fazla samimi Acı çığlıklarla başlayıp şen kahkahayla taçlanan doğum, Mutlak sona rağmen yaşanan hayat misali Ben ki buzdağının görünen yüzü Ben ki vicdanın uğramadığı kurak yeryüzü Bir gül bahçesi var şimdilerde içimde Her gülüşte kızaran, her küsüşte solan Çürümeye muhtaç, çürümeye mahkum O gül ki kokusuyla mest eder bülbülü O gül ki rüzgarda her savruluşuyla kahreder bülbülü Ve o gül ki kilometrelerce uzaktan selamlar bülbülü Elinde bir avuç gökyüzü

ACİZ AŞIK I Puslu bir geceden kalan aşkın tanecikli oluşu ile avunuyorum bugün. Hiç denenmemiş yalnızlığımın penceresini aralıyorum. Kim bilir belki bir gün çıkar diye- evet evet gelir diye- övündüğüm bütün şairliğimi dağlara emanet ediyorum Ceylanların göz yaşlarını atlayarak. II İçimde katıksız bir yağmur büyüyor Kalbimin en çorak topraklarına doğmak için , Kim bilir belki bir gün çıkar diye -evet evet gelir diye – Şu kör topraklarda bir devinim yaratmaksa tüm mesele , O zaman ben çekileyim aradan , Hey ! Çoban sen de çekil Rahmet dökülecek birazdan. Kumrular selam verecek arşa ve bir gün doğacak marifetime, suskunluğuma ithafen. III Sustum, soyundum acizliğime ezanın sayhasında Kim bilir kaç kere dinledim bu sesi ? Dinledim de o küheylanlar yokmuş benliğimde o gün Yağmur boşuna yağmış ,haberim yokmuş. Aşkım şu göçebeli hayatımda kaç kere mübadele geçirmiş kim bilir . Konuksever bir biçimde acziyetime açılan kapıdan-kuşkusuz acziyete muannit gövdemiz – Dünya kokmakta aşk olsa da IV Yalnızlığın palaları ve zafer sevinci . Bağrışmalı bir düello kapıda korkusuz ve celalli Bu gün o gün dediysen Kalk ve dinle ! Bu taşkın gövdenin ne için var olduğunu hatırla Uyan ve dinle ! Çünkü ben acziyetimin prangalarını söktüm en kanlı yerimle . Bu vadi bu dağ senin için kurulu. Postacı katarı evinde Mektuplar yerinde . Şimdi yalnız vehmim, gösterişli dansım Ve kanıyor her yanım .

(1. Bölüm:Ezeli Suç) Ruhaneddinin güzelliğinde sarhoş oldum ben O kadar önceydiki üzüm bile yoktu daha Bu sarhoş halime kefareten Aşık olmak yasaklandı bana Dinlemedim bu yasağı, Ruhaneddin dedim Çağrıldım Mahkeme-i Aşk-ı Kübrâ ya Aşık olduğum için en ağır sorguya çekildim Uğradım eşsiz bir azaba (2. Bölüm:İsyan) Aşka sarhoş oldum diye neden mahrum kaldım aşktan Sırf sevdim diye neden yargılandım,uğradım o azaba Yargıcın Tanrı olduğunu öğrendim o an O zaman Feryat ettim İşte Tanrıya Soruyorum Tanrıya Madem bana sevda yasak O zaman neden yazdın sevdamı Levh-i Mahfuza Neden mühürledin Kalbime onun adını Ve sonra cevap vermedin duama (3. Bölüm:Cevap) (Yargıç Konusur) Ben sustum sanma,feryadın engelledi sesi Gönlüne sorulcak soruları diline sordun Aşkı ben yazdım,mühürledim nefsi Sen kalem yerine şüpheyle yordun Yasak sandın yandın,ben yol ettim sana Karanlıkta aradın beni,oysa içindeydim Sevda bildiğin bendim en başta Sen yok sandın,ben her nefesindeydim (4. Bölüm:Tanıklar) Kalbim çağrıldı, ilk o geçti kürsüye “Ben attım en ağır sevda atışını” dedi Aklım da konuştu, döndü hâkime “Bu aşk, cezadan çok bir yazgıydı” dedi Gözlerim titredi, gösterdi Ruhaneddin’i “Onu görünce sustu tüm âlem” dedi Nefsim başını eğdi, terk etti bedenimi “Bu sevda benlik değil, kalpten gelen” dedi Kader çıktı sonra, elinde yazıyla “Ben yazdım onu, ezelden mazura” dedi “Levh-i Mahfuz’da saklı bu aşkla Tanık olan da suçlu olan da aşka dedi” (5. Bölüm:AF) (Yargıç Konusur) Kalbin karardıysada susmadın yine İçindeki yangınla vardın buraya Günah mı, sevda mı bilmeden kine Yine de yürüdün aşkın uğruna Yargıç bensen eğer,sen duadan ötesin Kalbini saklamadın,bu zaten yener Sen bir adım attığında ben bin adım gelirim Ama bu afla bitmez,kaderin seni bekler

~5 dakikalık veda~ Bir yıkımın hikayesi bu: bir umudun yıkılışı. Bir kışın hikayesi bu: soğuk bir ayrılık ile gelen. -Ama en çok da vedasız bir ölümün, yalnız bir vedanın, yanan bir sigaranın 5 dakikada sönüşünün hikayesi bu.- ~Dakika 1: Kim bu suçlu?~ Niye verdin o sigarayı bana baba? Çözüm olacak denmez miydi: Beni öldüren düşüncelerime o anda. Düşünmeden belki de: Bir huzurun anlık arzusuyla. İlk nefes ile gelen heyecan ve korkuyla. Soruyorum her seferinde: kim o suçlu; Sen misin baba: bana o sigarayı veren? Sen misin hayat: üstüme o acıyı yıkan? Sen misin ben: o yüzleşmeden korkan? Bu kadar basit miydi dertlerimiz, -ölümün kara gecesi karşısında korkan.- ~Dakika 2: Doğan bir umut.~ Bana doğan bir umut: dumanla sarılmış o akşamın sevdası, ufuksuz denizin doğan kızıl güneşi. Küçüklerin büyük edişiydi o gece, Yorgun ve uzun bir sabahın ilk ışığı: Büyük bir sevdanın ilk tohumu. Hangi rüzgar atmıştı ki seni oraya, Kim kıymıştı soğuk gecede yalnız başına bırakmaya? Oysa fazla değil miydi bu şehire iki üzgün, hele ki ardına kızıl güneşi bırakan o geceye? O gün unuttum belki de, tüm o dertlerim sen ile. ~Dakika 3: Ütopyanın baharı.~ Bir ütopyaydı o baharım: kızıl güneşin ilk baharı, Gönlümde açan çiçeklerin o ilk baharı. Sarhoş gecelerin renkli oyunları, Küçük rastgelişlerin büyük aşkları. Uzun o gecenin o kısa sabahı. İki yürekte kayboluşta olan bir acı, İki yürekte yükselmiş ağacın tatlı nektarları İki yürekte birleşmiş sigaranın dumanı. Dumanlı günlerin o iki aşığı. O karanlık gecenin son çığlığı, ve o çığlığa karışmış zamansız bir huzur. -bir hayal, bir ütopya- ~ Dakika 4: Ayrılığın erken tohumları.~ Erkenci kuşların ilk haberi bu, Kışın ilk soğukluğu, Büyük sevdanın ilk ayrılığı: Bitmiş acıların geri dönüşünün sesi, bitecek cilvenin son adımları: Erkenci kuşların ilk haberi. Bir intiharmış meğer: Her nefeste ölümümü çağıran. Oysa küçük dertlerimin büyük korkusuymuş bu: Her nefeste ölümümü çağıran Ve ayrılığın ilk çalan çanları, kara akşamın yuttuğu son umut ışığı. ~Dakika 5: 7 gün.~ Gece ile kararan hayatımın son anı, Solmuş bu gülün son anı Ve sigara ucunda yanmış bu aşkın son anı. Hastanede geçmiş 7 günüm: Nefes alamayacak yorgun düşmüş bir ciğer, Ayrılığın korkusu ile bitap düşmüş bir kalp. Önce boyamış kapkara hayatımı beyazlara, Uçurmuş adeta ütopyaya, Almış o geceden acımı; Geliyor şimdi beni senden almaya. Ve son sözlerim olsun bunlar, Son nefeslerimin haykırışları olsun bütün bunlar. -Acımın son damlası ve hayatımın son noktası- ~Egehan KAHRAMAN~

Hintli bir ermiş öğrencileri ile gezinirken birbirlerine öfke içinde bağıran bir aile görmüş. Öğrencilerine dönüp "Öfkelendiğimiz kişiye söylemek istediklerimizi daha alçak bir ses tonu ile de aktarabilecekken niye bağırırız?" diye sormuş. Öğrencilerden ses çıkmayınca anlatmaya başlamış: "İki insan birbirine öfkelendiği zaman, kalpleri birbirinden uzaklaşır. Bu nedenle kalplerine seslerini duyurabilmek için bağırmak zorunda kalırlar. Ne kadar çok öfkelenirlerse, arada açılan mesafeyi kapatabilmek için o kadar çok bağırmaları gerekir. Peki, iki insan birbirini sevdiğinde ne olur? Birbirine bağırmak yerine sakince konuşurlar, çünkü kalpleri birbirine yakındır, arada mesafe ya yoktur ya da çok azdır. İşte birbirini gerçek anlamda seven iki insanın yakınlığı böyle bir şeydir. Bu nedenle tartıştığınız zaman aranıza mesafe koyacak sözcüklerden uzak durun. Aksi takdirde mesafenin arttığı öyle bir gün gelir ki, geriye dönüp birbirinize yakınlaşacak yolu bulamayabilirsiniz." --Bütün Dünya Dergisi