Gelmeyişin Üzerine Bir yanım gece gibi—suskun, Öbür yanım: adını sayıklayan bir rüzgar. Her cümlem eksik kalıyor Senin olmadığın yerde. Sen bir ihtimaldin önce, Sonra sızım, sonra yarım kalan şarkım Öyle yarım ki, Bir mısrayı bitiremiyorum sensiz. Ben seni en çok Bekleyişlerimden tanıdım. Bir vapur iskeleye yanaşırken mesela, İçinde sen yoksan Boşalıveriyor elimdeki valiz. Bak, bu şehir seni unutmuyor, Simitçinin sesi bile ağlamaklı. Üzerime düşen her yağmur tanesi Adını ezbere biliyor. Ve ben hâlâ Gelmeyişinin sesini dinliyorum İçimde en kalabalık sessizlikle. Bir otobüs camında buğulanmış yüzüm, Adını yazıyorum, Her harfiyle biraz daha siliniyorum. Gözlerinle yan yana gelemedi hiçbir sabah, Ben her gün seni uyandırmadan Gidiyorum kendimden. Artık anlıyorum, Ayrılık bir son değil, Sen yoksan, hiçbir şey başlamıyor zaten. Bir gün sorarlarsa seni, “İçimde kaldı” derim. Ne tam bir acıydın, Ne de geçecek bir şey. Senle yaşamadım belki, Ama senle eksildim en çok. Ve bil ki, Bir insan bir insana bu kadar içten susabilir. Sümeyye Çomaklı Yalçın

ilk kez kanaviçe yapmaya karar verdim. ne var ki, dedim, ipi iğneye geçir, deliklerden çaprazla geç, mis gibi. naif bir heves, büyük bir yanılgıymış. beyaz kumaşa bakıyorsun… ama bakıyorsun. delik nerede, iğne nereye girip nereden çıkacak? gözlerimle kumaş arasında geçen ilk 15 dakika boyunca yemin ederim küçük bir körlük yaşadım. ayrıca ipliği iğneye geçirme süresi > işleme süresi bu nasıl bir rezalet. ip bir türlü geçmiyor, geçen kıvrılıyor, kıvrılan düğüm oluyor, düğüm olan sinir ediyor. bir noktada şöyle düşündüm: “kanaviçeyi yapanlar gerçekten bu kadar sabırlı insanlar mı… yoksa onlar da arada kumaşı bir kenara atıp ‘böyle hobi mi olur ya’ diye sinirleniyor mu?” ama itiraf edeyim… bir yaprak çıktığında inanılmaz bir haz geliyor. resmen “ben bunu işledim, ben yaptım ulan” diyorsun. bir tür sabır terapisi, sinir bozarak huzura ulaşmak gibi bir şey. şu an için hedefim: bu ortancayı bitirip çerçeveletmek. bir sonraki hedefim: kanaviçe değil.

Bazı insanlar vardır. öyle bir özgüven değil bu, başka bir şey… hayat boyu kendilerini sorgulamadan, yaptıkları hiçbir şeyin sorumluluğunu almadan yaşarlar. Kendi duyguları hep en önemli olandır. kendi yorgunlukları, kendi öfkeleri, kendi ihtiyaçları… senin duyguların mı? ya abartılı bulunur ya da manipülasyon sanılır. empati yoksunu olmakla kalmazlar; seni susturmayı da görev edinirler. çünkü eğer sen konuşursan, onlar kendileriyle yüzleşmek zorunda kalacaklar. Ve onlar bunu hiç ama hiç istemez. İsterler ki onlar yanlış yapsın, sen göz yum. onlar sana ağır laflar etsin, sen alttan al. sen onların hayatındaki her rolü üstlen — arkadaş ol, sırdaş ol, destek ol, tahammül eşiği ol… ol da ol, ol da ol... biraz geri çekilsen, hemen suçlu sen olursun. oysa ki sen sadece tükenmişsindir. o kadar çok sustun, o kadar çok sabrettin ki artık içinden gelmiyordur. bu yorgunluk birden olmadı. küçük küçük içini kemiren şeylerin birikmiş hâlidir. insan, sevdiği için katlanır ama katlanmak, her şeyin normal olduğu anlamına gelmez. sürekli fedakarlık bekleyemezsiniz. bazı insanlar değişmeyi değil, çevresini suçlamayı tercih eder. çünkü değişmek emek ister, dürüstlük ister, sorumluluk ister, çaba ister, cesaret ister. onlarda ise bol bol kibir, sıfır farkındalık… bir noktadan sonra şunu fark edersin: onların hayatı boyunca değişmeyen tek huyu, herkesin suçlu olup kendilerinin hep haklı oluşudur.

Bir insanın sizi nasıl biri olarak gördüğünü, onun için neyi temsil ettiğini anlamak istiyorsanız onun size attığı postları analiz edin. Bunu kendi arkadaşlarımın bana attığı postlardan yola çıkarak farkettim. Adana'dan tanıdığım ama şu anda farklı şehirlerde olduğumuz için eskisi kadar sık görüşemediğim bir arkadaşım var benzer müzik tarzlarını dinliyorduk ve ikimiz de kara mizah seviyorduk. Bana attığı postların skalası da bu yönde. Ya Adana ile ilgili bir şey ya metal müzik ya da dark mizah atıyor bana, bu demek ki onun için ben Adana'dan bir hatırayım ve o zaman birbirimizle paylaştığımız şeyler beni hatırlattığı için paylaşıyor. Başka bir arkadaşımla oyunlae hakkınds çok konuşurduk. Bana sadece oyunlarla ilgili yeni gelişmeleri paylaşıyor. İş yerinde tanıştığım insanlar bana iş hayatıyla ilgili şeyler atıyor. Bilinçli olmayarak yapılan bu davranış bir insanın sizi ne gözle gördüğünü anlatmakta büyük bir araç. Bir insanın size ne kadar yakın olduğunu, onunla ne kadar şey paylaştığınızı, size olan yakınlığı bu yolla bir nebze de olsa anlaşılabilit kullanın bunu :)

SEN NASIL DÜNYASIN?? Ne kadar dert varsa bana yükledin sen nasıl dünyasın, yalancı dünya. Çileleri birer birer ekledin Sen nasıl dünyasın, yalancı dünya. Çekemem dedikçe geldin üstüme Rüsvay ettin yarenime, dostuma Kuzgunları üşüştürdün postuma, Sen nasıl dünyasın, yalancı dünya. Yolum sarpa sardı işim rast gitmez Bu nasıl yaşamak dert, keder bitmez Garibin bağında hiç bülbül ötmez Sen nasıl dünyasın, yalancı dünya. Yürümek istedim yolum bağladın Ciğerimi parça parça dağladın El aleme her imkanı sağladın Sen nasıl dünyasın, yalancı dünya. İçimdeki gurbet bilmem biter mi Çektirdiğin cefa bilmem yeter mi İnce bir el uzatsam da tutar mı Sen nasıl dünyasın, yalancı dünya. Sabitince

HİKÂYEDE ADSIZ Bir gül açtı ellerimde, vaktiyle bahardı. Kokusu dün gibi, rengi ise aldı. Kime döksem içimi, hep yarına daldı. Meğer her güzel şey ölünce yarım kaldı. Akrep yelkovanı kovalar günler boyu, Güneş her doğduğunda yener onu. Aynaya bakan göz saklar sonu, Ten aynıysa da ruh gizler yolunu. Çocukken sonsuz gibi gelen öğle vakti, Şimdi bir düş, bir göz kırpımı belki Annemin sesi gibi uzaklarda sanki, Zaman her şeyi alır, kalmaz ki bâkî. Sevdiklerim geçti yadımdan sessizce; Kimisi toprağa sindi, kimisi hayale. Adını anmak bile incitir sebepsizce, Yaşarken gömer zaman içine derince. Hayat dediğin bir nehir, yerinde durmaz. Anı tutmak istersin ama elin ıslak kalmaz. Geriye kalan ise eskimiş bir fotoğraf; Gülümseyen gözlerin ardında gizli bir “ah”. Nereye koşsan peşinde nazlı bir zaman, Gölgen bile bırakır seni o an. Bir gün aynaya baktığında dersin: “Aman!” İşte o vakit insan kendine olur düşman. Ölçülmez metreyle ne gençlik ne de vuslat; Koca bir ömür de bazen zamansız hasat. Acımasız ölümü gel de sen bana anlat: Ne doğmakla ne ölmekle başlar bu hayat. Geriye ne kalır ki, her şey artık gurbet... Bir şarkı, bir mısra da sanki var bir heybet. Ama yaşanmayan günler içinde olmuş dert; Bitmiyor zamanla insanın yüreğindeki nefret. Ey zaman, içimdeki büyük hırsız! Yalnızlığıma aldırmayan vefasız! Yüreğim beklemeye razı değil, sabırsız... Ben kaldım bu hikâyede adsız.

erciyes sözlük tarafından düzenlenen şiir yarışmasına katılmak isteyen kullanıcıların uyması gereken şartlar aşağıda belirtilmiştir: 1. üye olma şartı: yarışmaya katılım için erciyessozluk.com adresine kayıt olunması gerekmektedir. hali hazırda üye olan kullanıcılar bu adımı atlayabilir. 2. başlık oluşturma: katılımcılar, yarışma kapsamında yazacakları şiirleri kendilerine ait yeni bir başlık açarak paylaşmalıdır. şiirin tamamen özgün olması beklenmektedir. 3. yorum ve beğeni bildirimi: yarışma gönderisinin altına, sözlükte kullanılan kullanıcı adının yorum olarak yazılması ve gönderinin beğenilmesi gerekmektedir. bu adım, yarışmaya katılımın teyidi niteliğindedir. ödül olarak toplam 4500 tl değerinde mavi hediye kartı verilecektir. 1. kişiye 3000 tl 2. kişiye 1000 tl 3. kişiye 500 tl son başvuru tarihi 31 ağustos olup, kazananlar jüri değerlendirmesi ile belirlenecektir.