Deprem olunca herkesin aklına “fay hattı nereden geçiyor?”, “zemin sağlam mı?”, “marmara ne zaman kırılacak?” gibi sorular düşer ama işin ironik yanı, bu soruların hepsi coğrafyanın alanına girer. Çoğu zaman coğrafya dersi “dağ ezberleme”, “iklim-tür ezberleme” olarak görülür. Oysa coğrafya, insanla yeryüzü arasındaki ilişkiyi inceler. Yani üzerinde yaşadığımız dünyanın nasıl işlediğini anlamaya çalışır. Bugün bir deprem olduğunda neden bazı yerler daha çok yıkılır, neden bazı şehirlerde daha fazla can kaybı olur, neden bazı bölgelerde afet sonrası toparlanma daha hızlıdır… bunların hepsi beşeri ve fiziki coğrafyanın konusudur. Bir ülkenin yapılaşmasından yerleşim modeline, şehirleşme sürecinden afet yönetimine kadar çok şey aslında coğrafi bilgiyle planlanmalıdır. Ama ne yazık ki biz coğrafyayı hâlâ “haritada ülke bulma” sanıyoruz.

Eşlerimiz, çoğu zaman biz istemedikçe ev işlerine dahil olmuyorlar. Konu açıldığında ise genellikle şu cümlelerle karşılaşıyoruz: “Söyleseydin yardım ederdim” ya da “Ne yapmamı istediğini açıkça söyle.” İlk bakışta bu, iyi niyetli gibi görünse de aslında sorumluluğu yine kadına yüklüyor. Kadın, evin yöneticisi ya da herkesin sorumluluğunu üstlenen bir ebeveyn değildir. Ev ortaksa, sorumluluk da ortaktır. Ne yapılması gerektiğini sürekli söylememizi beklemeyin. Görün, fark edin, insiyatif alın. Yardım etmek değil, birlikte sorumluluk almak önemli. Çünkü bu, yardımlaşmak değil, hayatı paylaşmak meselesi.

El deliye biz “söylemeden anlayan bulaşık perisine hasretiz.”

Hazır KPSS’den öğretmen atamaları üzerine konuşurken, yurdumun atanamayan güzide öğretmenleri, devletin yetersiz politikaları yüzünden, özel eğitim kurumlarında emeğinin karşılığını alamadan, üç kuruş maaşla çalışmak zorunda bırakılıyor. İş bulma ümidiyle kapısını çaldığımız özel kurumlar ise, eğitimi bir hizmetten ziyade ticarete dönüştürmüş durumda. (Ticaretin başkenti ♥️)

Buradan sonrasını bir fıkra ile anlatacağım…

Özel eğitim kurumları, ahh o özel eğitim kurumları :) “Eğitim” adı altında yalnızca ekonomik çıkar peşinde koşarken, öğrencileri, velileri ve en çok da öğretmenleri sömürüyor. Görüşmeye gittiğim bir kurum: “Burası bir ticarethane hocam, öğrenciyi elde tutmak için rol yapacaksınız. Öğretmen kimliğinizi bir kenara bırakın, idealist öğretmenler eskide kaldı.” Ayy, tüylerim diken diken oldu! Hâlâ kulaklarımda çınlıyor bu sözler. Düşünsenize, öğretmenliği meslek olarak seçmiş, çiçeği burnunda, bir nesli yetiştirmeye aday birine, “İdealist olmayın” deniyor.

Tabii bir de işin işe alım kısmı var… Her görüşmeye gittiğimde “En az 2-5 yıllık deneyim” (yeni mezun nerde yapacaksa o deneyimi) beklentisinin ötesinde, “Hocam ben sizi öğrenci sanmıştım yağvv” (şimdi ismini vermek istemiyorum belki tekrar cv bırakırım) gibi esprili ancak yıpratıcı sözlerle karşılandım.

Kayseri’de özel eğitim kurumları fıkrası bu kadar… Ama ben gülmedim.